Wil Luiken
Wil Luiken werd in 1946 geboren als 5e en jongste kind in een zeer muzikaal gezin.
Al tijdens zijn lagere schoolperiode ontdekte hij zijn muzikale kennis en aanleg. Hij voelde zich al snel thuis op het orgel, maar ook met de piano en accordeon kon hij gauw goed overweg, zonder noemenswaardig les gehad te hebben. Het ging bij hem bijna “vanzelf”.
Als 11-jarige zat hij al achter het kerkorgel en korte tijd later verving hij de organiste (Grietje Schilder) van het dames- en herenkoor. Rond zijn 14e/15e levensjaar was hij eigenlijk al fulltime muzikant in verschillende bandjes. Tijdens en na de optredens werd veel gedronken.
Op zijn 20e belandt hij in het ziekenhuis met een maagbloeding. Feesten en alcohol waren voorlopig voorbij. Hij gaat trainen bij Grasshoppers, zijn 2e passie, en wordt een succesvol scheidsrechter. Daarin was hij streng en correct, vaak met de vinger wijzend, maar de spelers begrepen hem, zonder woorden. Vanwege zijn snelle lopen werd hij “Zoef de haas” genoemd.
De muziek liet hem echter niet los. Hij bleef orgel spelen bij kerkdiensten, schreef en arrangeerde zelf ook muziekstukken. Daarnaast werd hij dirigent/repetitor bij diverse operetteverenigingen en werd hij muziekleraar op vmbo-scholen. Vanwege een alcoholprobleem werd hij daar na verloop van tijd ontslagen en strandde ook zijn 2e relatie. Het werd toen een heel moeilijke periode voor Wil maar met een enorme wilskracht knokte hij zich er weer bovenop, want de muziek was alles voor hem. Hij werd weer organist/dirigent bij verschillende koren, luisterde feesten en partijen op en verzorgde gezellige middagen bij o.a. bejaardentehuizen en de Zonnebloem. Zijn leven kwam ook in rustiger vaarwater nadat hij Tiny Hollenberg-Bakker ontmoette. Met haar heeft hij enkele mooie jaren beleefd. Verschillende malen gingen ze samen op vakantie in Oostenrijk, Duitsland of in ons land. In Oostenrijk hielden ze in het plaatsje Itter al rekening met zijn komst. Dan kon hij daar orgel spelen en repeteren met het koor.
Vorig jaar openbaarde zich bij Wil een niet meer te genezen longkanker. Hij bleef optimistisch en ondanks zijn ziek-zijn bleef hij tot voor een paar maanden terug nog orgel spelen en het kerkkoor begeleiden op zijn strenge en precieze manier. Hij hield van perfectie.
Op 16 augustus was zijn lichaam gesloopt en overleed deze geniale en bevlogen musicus, soms eigenzinnig maar begripvol, plichtsgetrouw en met een warm hart. Zijn partner Tiny en zijn nicht Astrid, evenals onze parochiekoren, zullen hem heel erg missen.
Wil, bedankt en hopelijk vind je nu de rust, die je in je leven zo vaak miste.