Bep de Haan-Appel

Bep Appel werd in 1937 in Spanbroek geboren als 9e van 11 kinderen van aannemersgezin Appel. Doorleren was er zo vlak na de oorlog niet bij, iets wat ze graag had gewild.

Op 2e kerstdag 1955 ontmoette ze bakker Kees de Haan tijdens een dansavond en Kees bracht haar naar huis op zijn transportfiets. De relatie groeide uit tot een huwelijk in 1957 en ze kwamen in Hoogwoud wonen in de bakkerszaak. Uit het huwelijk werden 6 kinderen geboren.

Bep hield van aanpakken. Buiten de drukke bakkerszaak, een grote familie en een groot gezin was er nog zoveel meer te doen. Zo zette zij zich in voor de winkeliersvereniging en de ouderraad van de mavo, maar vooral voor de kerk. Ze werkte mee aan avondwakes en uitvaarten, aan de komst van een herinneringsmoment voor ongedoopte kinderen op het kerkhof en zong in het dames- en herenkoor.

Toen de kinderen geleidelijk het huis verlieten en haar man Kees zo'n 20 jaar geleden overleed bleef ze niet bij de pakken neerzitten, maar stortte zich, misschien ook om de leegte te vullen, met hernieuwde energie op haar andere creatieve mogelijkheden. Ze schreef verhalen voor de stichting Hoochhoutwout, over de 2e Wereldoorlog, ze stelde een boekje samen met daarin portretten van oorlogsslachtoffers in de gemeente Opmeer en over “onze jongens” in Indië.

Daarnaast schreef ze vele verhalen en gedichten in het Westfries en, handvaardig als ze was, naaide ze toepasselijke kleding voor zichzelf of de kinderen. Ook het precieze kralen breien was haar niet vreemd. Waarlijk een creatieve duizendpoot.

Heel veel van haar activiteiten kwamen voort uit haar grote verantwoordelijkheidsgevoel: sta klaar voor een ander en kijk wat je kunt betekenen voor de gemeenschap. Ze was daarbij duidelijk in haar normen en waarden en wilde die ook aan haar kinderen en kleinkinderen doorgeven.

Helaas werd ze begin december getroffen door een bloeding in de kleine hersenen waardoor vitale delen uitvielen, ze heel snel achteruitging en uiteindelijk in het bijzijn van haar kinderen vredig overleed. Daarmee kwam het einde aan het leven van deze creatieve, energieke, opgewekte en warme moeder en oma. Niet alleen de kinderen zullen haar missen maar ook vele mensen in onze gemeenschap